Poznań zaliczony. Ale...

           Legenda głosi, że każdy szanujący się biegacz powinien przebiec w ciągu roku dwa maratony - na wiosnę i jesienią. Taki był też mój plan. W kwietniu pobiegłem Łódź, a teraz przyszła kolej na Poznań. Do obu maratonów uczciwie się przygotowywałem, nie odpuszczałem treningów niezależnie od
pogody czy miejsca pobytu. W trakcie przygotowań wybiegałem ponad 1000km, tygodniowo starałem się robić ok. 100km. W przeciwieństwie do przygotowań pod maraton w Łodzi treningi były cięższe, szybsze, ale miały też przynieść lepsze rezultaty.

9.  kilometr

          Tym razem zrezygnowałem z nocowania w Poznaniu, wolałem wyspać się we własnym łóżku i wcześnie wyjechać z Bydgoszczy. Pobudka o 4:30, po piatej byłem u Magdy, a w Poznaniu byliśmy po siódmej. Trochę wcześnie, ale musiałem odebrać pakiet, przebrać się i przygotować do biegu. Na kilka minut przed startem byłem już wśród paru tysięcy biegaczy, którzy mieli sie zmierzyć z dystansem 42km 195m. Nim przedarłem się do swojej strefy minęło kolejnych kilka minut, i po chwili zaczęło się odliczanie. 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, poszli!
           Pierwszy kilometr chciałem przebiec z pacemakerem biegnącym na 3h, żeby nie zacząć za szybko. Ku mojemu zdziwieniu zaczął mocno, 4:16 min/km. Trochę mnie to wkurzyło, bo chciałem zacząć wolniej, ale pacemaker chciał najwyraźniej przebiec cały maraton tym samym tempem. To nie dla mnie. Wyrwałem przed siebie, szukając swojego tempa. Planowałem pobiec pierwszą połówkę mocno, tak żeby mieć co gubić pod koniec. Nigdy nie polecam tej metody, ale wiem, ze w moim wykonaniu druga połówka jest zawsze gorsza.
            Tempo przyjąłem koło 4 min/km i biegło mi się komfortowo. Na szóstym kilometrze doszedł do mnie biegacz ze Żnina, który jak się okazało biegł na 2h 45min. Czytaj: biegłem dużo za szybko. Nie zmieniłem jednak swojej strategii i biegłem dalej swoje. Po chwili doszły nas jeszcze dwie osoby i lecieliśmy w czwórkę. Biegło się dobrze, widziałem że biegnę lżej od nich, a tempo mi odpowiadało. Chciałem polecieć z tą ekipą do 21. kilometra, ale powoli tempo robiło się za wysokie i na 15. kilometrze odpadłem od grupy. Tempo nie spadło bardzo mocno, ale biegło mi się bardziej komfortowo. Niestety, kilometry nie płynęły juz tak szybko, a i zmęczenie dawało się we znaki. Połówkę zrobiłem w 1h 24min 10s, co jest moją życiówką w półmaratonie. Czytaj: tak szybko jeszcze nie biegałem, a miałem przed sobą jeszcze drugie tyle. Kilometry mijają coraz wolniej, zaczyna się walka z samym sobą....

Chyba już po połówce, już miałem dosyć..

             Wiedziałem, że jak się na chwilę zatrzymam do marzenia o złamaniu 3h czy ogólnie, o dobrym czasie, pójdą w odstawkę. Niestety, tak jak w Łodzi, głowa nie dała rady. Głupie uczucie, czujesz że masz jeszcze moc, ale masz już strasznie dosyć i ostatnie na co masz ochotę, to biec dalej... No i stało się, zatrzymałem się. Powiedziałem sobie, że zrobię 45s przerwy i przez kolejne 4 min będę biegł. Za pierwszym razem podziałało. Za drugim już nie. Trójka oddalała się wielkimi krokami, a średnie tempo spadało. Próbowałem biec, ale co chwila głowa mówiła: już nie mogę, daj sobie spokój. Jak w Łodzi, dokładnie.
           W tym momencie muszę wspomnieć o wsparciu, które taki biegacz otrzymuje od innych biegaczy czy kibiców na trasie. Biegacze klepią po plecach, zachęcają do zabrania się z nimi. Czasem to pomaga. Natomiast kibice krzyczą Twoje imie, mówią że dasz radę, że już niedaleko. Powiem tak: niektórym to na pewno pomaga, mnie natomiast to wkurza, bo ze swoją kleską najchętniej zostałbym sam, nie mniej, szacunek dla tych osób.
         Jakoś doczłapałem do mety, z czasem 3h09min pobiłem swoją życiówkę o 15 minut, ale zakładanego celu nie osiągnąłem. Na mecie poprosiłem Magdę, żeby mnie pilnowała żebym więcej na żaden maraton się nie zapisał, ale już wiem że na wiosnę coś pobiegnę...

Na mecie, wreszcie koniec..

          Chciałbym jeszcze w tym sezonie pobiec jakąś dzyszkę albo połówkę, szkoda byłoby nie wykorzystać dobrej formy. Na razie odpoczywam po maratonie, w tym tygodniu odpuściłem dwa treningi, po prostu nie miałem motywacji żeby wstać wcześniej i pójść biegać. Ale teraz zabieram się do roboty:)

Raz lepiej, raz gorzej, czyli za tydzień maraton w Poznaniu

             Ostatnich kilka tygodni było dziwne. Treningi raz były tak dobre, że byłem pewien złamania trójki w Poznaniu, a raz były tak złe, że zastanawiałem się po co w ogóle biegam. Do tego przyplątało się przeziębienie, które zupełnie pokrzyżowało moje plany. Ale po kolei..

             Zaczęło się w zeszły poniedziałek. Sporo treningów, dużo godzin w pracy, dojazdy rowerem spowodowały, że na dobre złapałem przeziębienie. Zatkany nos, kaszel, utrudnione oddychanie nie były najlepszym prognostykiem, dlatego zrezygnowałem z biegania. Przez cały tydzień zrobiłem 26km, tyle ile powinienem zrobić podczas niedzielnego wybiegania. Ale pod koniec zeszłego tygodnia poczułem się lepiej, w niedzielę i poniedziałek zrobiłem treningi. Nie było lekko, noga nie podawała tak, jakbym tego chciał. Wczoraj chciałem zrobić mocniejszy trening, ale nie miałem siły wywlec się z łóżka i odpuściłem. Zapisałem się za to do lekarza, czas w końcu zrobić coś z przeziębieniem, które było lżejsze, ale cały czas mnie męczyło

Zeszły tydzień nie wyglądał obiecująco

             Wczorajszy trening przełożyłem na dzisiaj, trochę bałem się sensacji żołądkowych po wczorajszej pizzy, ale zdecydowałem się zrobić dystans 21km, w tym bieg ciągły. Bieg ciągły zawitał do moich treningów kilka tygodni temu, jest to bieg w tempie maratonu(albo szybszym) przez określony czas.

            Trochę mi zajęło wygrzebanie się z łóżka i zjedzenie śniadania, ale jak się później okazało warto było pójść dzisiaj pobiegać:) Pierwszy, rogrzewkowy kilometr poszedł mi lekko, ale bieganie miało się zacząć dopiero po nim. Wtedy też miałem rozpocząć bieg ciągły, który był główną atrakcją treningu. Nie planowałem czy będzie to 30 czy 40min, wiedziałem tylko, że chcę zrealizować tą jednostkę treningową i sprawdzić w jakiej jestem formie.

            Na początku było dosyć ciężko, tempo wydawało się dosyć mocne, a czas nagle zwolnił. Ale z każdą minutą było lepiej, przyzwyczaiłem się do tempa trochę szybszego niż 4:00 min/km i biegło mi się naprawdę fajnie. Minęło 30min, potem 40min, a ja nie zwalniałem. Zwolniłem dopiero po godzinie, kiedy to miałem już przebiegnięte ponad 15km. Co ciekawe, czułem się dobrze, mogłem zrobić jeszcze kilka kilometrów w tym tempie, czyli forma jest:)

           Pomimo, że po biegu ciągłym zwolniłem, tempo było na tyle dobre, że udało mi się pobić życiówkę z Biegu Piastowskiego w Inowrocławiu! Co prawda trasa nie miała atestu, ale za to czułem, że mam jeszcze sporo pary w nogach i dobrych kilka sekund mógłbym jeszcze urwać. Cały trening zajął mi 1h 25min i 8sekund i w tym czasie przebiegłem 21, 190km.

          Po treningu doprowadziłem się do stanu używalności, zjadłem coś i pojechałem na wizytę do lekarza. Osłuchał mnie, zapytał czy będzie kontrola antydopingowa i dał antybiotyk oraz wziewny steryd. Cóż, nic na to nie poradzę, mam nadzieję, że przed samym maratonem nie będę musiał tego brać, bo wolałbym jednak o własnych siłach połamać trójkę:)

        Plan na resztę tygodnia jest następujący: jutro zrobić 16-20km biegu spokojnego, a w niedzielę zrobić ostatnie wybieganie, które odbędzie się dokładnie na tydzień przed maratonem w Poznaniu. Trzymajcie kciuki!

Nierówna walka z Jadranką, czyli biegamy w Chorwacji

Trasa dzisiejszego treningu

Od ostatniego wpisu na tym blogu, który z założenia miał być czymś w rodzaju dzienniczka treningowego, minął miesiąc. Trochę długo jak na dzienniczek treningowy. Spory wpływ na częstotliwość moich wpisów miała monotonia, która zagościła w moich treningach. Cały lipiec poświęciłem na treningi w podobnym tempie, jedynym urozmaiceniem były przebieżki i długie wybiegania w niedziele. Średni tygodniowy kilometraż wynosił około 110km. Przez cały miesiąc wybiegałem 437km, co jest moim rekordem

Na przełomie lipca i sierpnia pojechałem na szkolenie do Katowic do pracy w sklepie biegowym w Bydgoszczy - sklepbiegacza.pl - który będzie się mieścił na rogu Kamiennej i Gdańskiej. Sklep otwieramy 17 sierpnia, wcześniej zachęcam do odwiedzenia strony Sklepu na facebooku - https://www.facebook.com/pages/Sklep-Biegacza-Bydgoszcz/223083041172067?ref=ts&fref=ts

Jadranka. Szary pas koło barier jest jedyną opcją do biegania, a i to nie wszędzie..

Od niedzieli jestem w Chorwacji, w miejscowości Ruskamen. Od początku obawiałem się jak będzie

wyglądało bieganie tutaj, zarówno ze względu na wysokie temperatury, jak i brak ścieżek biegowych. W zasadzie jedyną opcją jest bieganie Jadranką, drogą biegnącą przez całe wybrzeże. Już w poniedziałek poczułem, że nie będzie łatwo - pomimo wczesnej godziny było bardzo ciepło, a Jadranka jest bardzo pofalowana. Z treningu na trening rozkręcałem się coraz bardziej, dzisiaj tempo przypominało to, którym biegałem w Bydgoszczy. W niedzielę czeka mnie długie wybieganie, zazwyczaj byłoby to około 30km, ale wiem, że nie dam rady tutaj tyle zrobić. Na pewno bieganie w Chorwacji jest fajne ze względu na widoki, ale biega mi się tu ciężej, nie mówiąc o wstawaniu o 6.00, żeby pobiegać w miarę znośnej temperaturze..

No i się zaczęło..

Na mecie połówki w Unisławiu

A właściwie się zaczęły - przygotowania do maratonu. Zastanawiałem się, w którym z jesiennych maratonów wziąć udział, w grę wchodziły Warszawa, Wrocław i Poznań. Wrocław odrzuciłem na samym początku, daleko, a w dodatku jest najwcześniej z tej trójki, 15 września. Pamiętam, że poprzednie maratony we Wrocławiu rozgrywały się w upale, a to niemal automatycznie zabija szanse na wykręcenie dobrego czasu. A ja nie chce tylko dobiec, ale nakręcić fajną życiówkę. Za moim ostatecznym wyborem - Poznaniem- najbardziej przemawia to, że jest po prostu blisko. Do tego w Warszawie z pewnością na trasie będzie większy tłok, a tego mi nie trzeba. Zatem 13 października o 9.00 wystartuję w swoim drugim maratonie. Ale najpierw trzeba swoje wybiegać...
Treningi pod maraton zacząłem w poniedziałek, różnią się przede wszystkim tym, że pozbawione są cięższych jednostek. Oznacza to, że mniej więcej do końca lipca, ewentualnie do połowy sierpnia wyrzucam ze swojego planu treningowego rytmy i interwały, a zamiast nich pojawia się długie, monotonne bieganie. Wiosną przyniosło to efekty, biegałem dużo szybciej, pobiłem wszystkie swoje życiówki. Mam nadzieję, że tym razem tak będzie. A przede wszystkim, że złamię 3h w maratonie, bo taki jest mój cel.
Do kwietniowego maratonu przygotowywałem się według planu z bieganie.pl, tym razem zamierzam biegać po swojemu. Tamten plan nie był zły, ale teraz chce trochę na sobie poeksperymentować. Zobaczymy co z tego wyjdzie, na pewno część jednostek treningowych się powtórzy, ale zamierzam z czasem dodać to, czego w tamtym planie zabrakło - interwały i rytmy, ale to dopiero w przyszłym miesiącu.
Dzisiaj natomiast miałem w planie zrobić długie wybieganie, nie planowałem konkretnej ilości kilometrów czy czasu. Z czasem pewnie będą to 2h, później trochę więcej, ale od czegoś trzeba zacząć. Biegło mi się dobrze, do 15stego kilometra było naprawdę lekko, może dlatego, że starałem się pobiec według trasy którą zaplanowałem sobie dzisiaj przebiec. Dotychczas długie wybiegania robiłem w mieście, dziś natomiast pobiegłem do Łochowa, zahaczając wcześniej o Murowaniec, Lipniki i Drzewce. Ciekawa trasa, szkoda tylko, że czasami musiałem biec drogą, ale samochody które mnie mijały mogę policzyć na palcach jednej ręki. O dziwo biegłem dosyć żwawym tempem, średnio po 4,33min/km. Całkiem nieźle, tym bardziej że jest to pierwszy tydzień w którym wróciłem do dłuższych treningów. Tygodniowy kilometraż zatrzymał się na 97 kilometrach, dawno tyle nie biegałem, ale w przyszłym tygodniu zamierzam się poprawić i setka powinna pęknąć.

Z górki na pazurki i Góra Przeznaczenia, czyli X Półmaraton Unisławski

Mission accomplished

 Na początku trochę historii, która w kontekście tego biegu jest niezbędna. Rok temu, dokładnie 30 czerwca wystartowałem w swoim pierwszym półmaratonie, IX Półmaratonie Unisławskim. Nie miałem jakiś wybujałych ambicji, planowałem pobiec na 1h45min, co mniej więcej odpowiadało mojemu poziomowi. Do 10km było ok, chociaż było niemiłosiernie gorąco, istna patelnia. Potem zacząłem opadać z sił, zastanawiałem się czy się nie zatrzymać, i na 14 kilometrze tak się właśnie stało. A jak się już zatrzymam, to później nie ma mowy o bieganiu, jest tylko coś co przypomina marszobieg. Co więcej, w Unisławiu na 20stym kilometrze zaczyna się podbieg pod górę, którą na tą okoliczność nazwę Górą Przeznaczenia. Jeśli nie wiecie co zrobić ze starą Nokią,  to zapraszam do Unisławia...

Do domu zabieramy kolejne dwa medale

Ten krótki wstęp powinien pozwolić Wam zrozumieć czemu zależało mi na dobrym starcie w tegorocznym półmaratonie. Jeszcze przed samym startem oddałem mamie pulsometr, który jest dla mnie a to za ciasny, a to za luźny, a niespecjalnie miałem dzisiaj ochotę na walczenie z nim. To nie była pierwsza z nowości, które przyniósł ze sobą ten bieg. na parę minut przed ostrym startem uświadomiłem sobie, że nie zjadłem banana i nie piłem odpowiednio dużo. Nie muszę pisać że nie dodało mi to energii...
Ruszyliśmy o 10.10 i już po około kilometrze biegłem wśród osób biegnących moim tempem. Kilkaset metrów później złapałem się Marka Jendryki i razem biegliśmy przez parę kilometrów, aż do 8 kilometra gdy zostałem trochę z tyłu. Trasa była bardzo pofalowana, raz z górki, raz pod górkę. ktoś mógłby powiedzieć, że na końcu i tak do wszystko wychodzi na zero, ale tak to nie działa. Biegłem równo, ok. 3,50-3,55min/km. Dyszkę zrobiłem w czasie 38,35min. Szybko, ale czułem się całkiem nieźle. Między 10 a 11km był mniej więcej 800 metrowy zbieg na którym można był całkiem sporo zyskać, dlatego ten kilometr zrobiłem w 3,44min i był to zarazem najszybszy kilometr. Niestety, już następny kilometr był sporo wolniejszy - 4,15min i czułem, że opadam z sił. Kolejne kilometry to była walka z samym sobą, nie zwracałem uwagi na kolejnych zawodników którzy mnie wyprzedzali, chciałem po prostu dobiec na metę. A czekała mnie jeszcze Góra Przeznaczenia... Jakoś się do niej doczołgałem, mijając wszystkie te miejsce na których w zeszłym roku się zatrzymywałem. Przed samym podbiegiem organizatorzy umieścili punkt odżywczy, na którym wziąłem dosłownie dwa łyki i zaatakowałem Górę. Już jak odrzucałem kubeczek czułem, że mam więcej siły, ale i tak nie wiedziałem czy dam radę. Biegłem powoli, małymi kroczkami, mocno pracując rękoma. Metry mijały bardzo powoli, co chwilę pojawiały się kolejne zakręty, myślałem że to się już nigdy nie skończy.... Ale udało się, podbiegłem i to bez zatrzymywania się. Ostatnie 400m były już po płaskim i w porównaniu do podbiegu były niczym. Garmin pokazał 1h27min, w trakcie biegu miałem nadzieję na życiówkę, ale druga część dystansu zweryfikowała moje plany.

No i muszę się czymś jeszcze pochwalić - dziś pękło 2000km przebiegniętych w tym roku!!!

Sesja, sesja i po sesji

Trochę mnie tu nie było, sesja spowodowała, że nie miałem zbytnio ochoty na uzewnętrznianie się. 

Od ostatniego wpisu minęło parę tygodni, kilkanaście treningów, sporo kilometrów i jedne zawody, a konkretnie 5 Bieg Mostami w Bydgoszczy.

Do zawodów podchodziłem na totalnym luzie, bez żadnego stresu, trochę dlatego że od początku nie przywiązywałem specjalnej wagi do tego startu, trochę dlatego że pogoda po prostu nie sprzyjała bieganiu. Bieg miał się zacząć o 12.00, co biorąc pod uwagę porę roku nie było zbyt mądrą decyzją. Zjawiliśmy się na Wyspie Młyńskiej pół godziny wcześniej, dzięki sprawnej organizacji szybko odebraliśmy pakiety i zaczęliśmy się rozgrzewać. Nie chciało mi się, nie będę ukrywał. Było gorąco jak na patelni, 12km na słońcu nie nastrajało mnie pozytywnie. Kiedy rozgrzewałem się na Wyspie zauważyłem kurtynę wodną, której walory były nieocenione..:) Od razu otrzeźwiałem, nabrałem ochoty na bieganie.

Ruszyliśmy o 12.15, od razu cała chmara biegaczy wyrwała się do przodu, więc przez parę następnych kilometrów trzeba było wyprzedzać tych, którzy przecenili swoje siły. Ale przecież sam niedawno zrobiłem to samo, więc nie mam się co wyśmiewać. Nie pamiętam dokładnie na którym odcinku biegło mi się dobrze, a na którym gorzej, wiem natomiast że nie biegło mi się lekko. Trasa była mieszana, a to jakaś droga gruntowa, a to jakieś schody, na szczęście przeważał asfalt. Kilometry mijały powoli, a punktu z wodą nie było widać. Od 5-tego kilometra pytałem każdego kolejnego wolontariusza kiedy będzie woda, i za każdym razem była inna odpowiedź. W końcu punkt z wodą pokazał się na 7km, za Wiaduktami Warszawskimi. Późno, stanowczo za późno, jak na taki upał, i to nie jest tylko moja opinia. Wiedziałem że powinienem być w pierwszej dziesiątce, bo od 2km praktycznie nikt mnie nie wyprzedził, a i tempo było całkiem przyzwoite. Dobiegłem jako ósmy, drugi w kategorii student, załapałem się na pudło i kolejny puchar dołączył do kolekcji.

Dzisiaj natomiast zaliczyłem pierwszy trening w tym tygodniu. Wyjątkowo odpuściłem poniedziałkowy trening, po raz pierwszy w roku, co przyniosło korzyść w postaci świeżości. Biegło mi się świetnie, temperatura była odpowiednia - nie za ciepło, nie za zimno, chociaż jak wybiegałem z domu to zastanawiałem się czy nie wziąć kurtki. Biorąc pod uwagę warunki atmosferyczne byłaby to mądra decyzja, ale brak kurtki mi nie przeszkadzał. Musiałem ciekawie wyglądać w krótkich spodenkach i koszulce kiedy wszyscy dookoła byli ciepło ubrani....Planowałem zrobić godzinę biegania, ale w domu zjawiłem się pięć minut wcześniej i nie chciało mi się już dokręcać tych paru minut. Jutro też planuję pobiegać około godziny, w piątek odpuszczam, a w sobotę Półmaraton Unisławski:)

Przez pola i lasy, czyli trening z Karolem

Pola, lasy, asfalt, podbiegi, długie proste - czego chcieć więcej?:)

             Po wczorajszym mocnym bieganiu dzisiaj przyszła pora na coś wolniejszego i lżejszego. Na 19.00 byłem umówiony z Karolem na zrobienie 14-16km w tempie 4:50-5min/km, czyli w tempie konwersacyjnym. Jeszcze przed bieganiem znalazłem czas, żeby na chwilę skoczyć na siłownię, zrobić kilka ćwiczeń na brzuch i korpus. Około 18.30 wyruszyłem w kierunku miejsca, gdzie się umówiliśmy. Zakładałem, że będę biegł spokojnie, po 5 min/km. Nic z tego, noga podawała mocniej i parę minut przed umówionym czasem zjawiłem się na miejscu. Karola nie było, był natomiast starszy pan w mercedesie szykujący się z piłą spalinową do wycięcia połowy lasu. Zapytał mnie czy biegam w jakimś klubie, a gdy uzyskał negatywną odpowiedź powiedział, że swego czasu biegał średnie dystanse, czyli 1500m i 3000m. Jego życiówka na 1500 to 3,45min. Dla niewtajemniczonych napiszę tylko, że jest to naprawdę niezły czas... 

         Po paru minutach i kilku ukąszeniach wygłodniałych komarów zjawił się Karol i ruszyliśmy przed siebie. Od początku zauważyłem, że krok Karola był bardziej na 4,30 niż na 5,00min/km, i że nie będzie dzisiaj delikatnego szurania. Obraliśmy ciekawą trasę kierując się w stronę Łochowa, po czym skręciliśmy w prawo i okrążyliśmy Lisi Ogon. Trasa bardzo urokliwa, trochę przełajów i skakania między kałużami:) Pogoda dopisała, przed wyjściem z domu zachmurzyło się i bałem się, że może nas zmoczyć, ale nic takiego się nie stało. Biegliśmy w miarę równym tempem, a jako że Karol robił za przewodnika, to właśnie On nadawał tempo. Niepotrzebnie co chwilę spoglądałem na tętno, które zresztą było znowu dosyć wysokie. Ogólnie czuję dzisiaj zmęczenie, trochę przez wczorajszy trening, trochę przez to, że biegłem pół kroku za Karolem i miałem wrażenie że mi ucieka. Łącznie w 1h26min41s zrobiłem 18,30km przy tempie 4,44min/km i tętnie 153bpm.

Byle do przodu

Bieg w Łochowicach

Od mojego ostatniego wpisu minęło parę dni, ale nie mam weny żeby opisywać zwykły trening. Od czwartku zrobiłem cztery treningi, zwykłe bieganie, bez przebieżek i akcentów. W niedzielę przeszedłem się na trening z Biegiem Natury, fajna akcja, ale jak dla mnie trochę za mało biegania, a za dużo gadania. Ale za to można się dowiedzieć jak trenują zawodowcy i usłyszeć parę przydatnych rad.
Zdecydowałem, że trochę zmodyfikuje swój plan treningowy, a konkretnie poniedziałek. Zazwyczaj był to trening regeneracyjny po niedzielnym wybieganiu, ale że wybiegań nie robię od kwietnia, to trzeba coś zmienić. Rytmy w czwartek nie były złym pomysłem, ale dwa mocne dni treningowe z rzędu to dla mnie za dużo, zatem rytmy lądują na poniedziałek. Reszta bez zmian, w środę interwały, a w pozostałe dni wb1.

Tak się bije życiówkę:)

Nie miałem jeszcze okazji podsumować maja, co niniejszym czynię.Gdybym miał podsumować swoje starty w zawodach jednym słowem, byłoby to - szybko. Pobite życiówki na 5,10 i 21km dają nadzieje na przyszłość i potwierdzają, że obrałem dobrą drogę. Co do kilometrażu - drugi z rzędu miesiąc poniżej 300km. Nakręciłem dokładnie 286km, ale w porównaniu do przygotowań do maratonu były to dużo szybsze kilometry. Brak niedzielnych długich wybiegań odbija się na kilometrażu, ale za to organizm ma trochę więcej luzu.
W weekend nie biegałem zawodów, w niedzielę byłem na treningu, na którym zrobiliśmy tylko kilka kilometrów, w tym 4 szybkie kółka z podbiegami.
Nowy tydzień zacząłem od zrobienia 16 km do Łochowa i powrót przez Lisi Ogon. Fajna trasa, część przez las, a powrót po ścieżce rowerowej. Chciałem pobiec równo i na niskim tętnie, ale też nie miałem ochoty biegać powyżej 5min/km. Wyszło 4,39min/km i 153bpm. Dosyć wysokie tętno, sam jestem zdziwiony, zobaczymy jak w czwartek na treningu z Karolem będzie serducho biło.
Dzisiaj tradycyjnie miałem w planach interwały. Pobudka o 8.00, kończę śniadanie, a za oknem ulewa... Już chciałem odpuścić i zrobić trening wieczorem na bieżni w Białych Błotach, ale wypogodziło się i koło 9.00 wybiegałem z domu. Nie spinałem się przy interwałach, chciałem żeby przebiegały możliwie jak najlżej, ale też dosyć szybko. Od pierwszego powtórzenia udawało mi się realizować ten cel, zacząłem w miarę powoli i sił starczyło mi do końca, żeby ostatni kilometr zrobić w 3,18min. Szybko, czułem że noga podaje. Czułem też, że brak zawodów w weekend dał mi trochę świeżości, i chyba tego właśnie mi było potrzeba. Zazwyczaj po interwałach robiłem te pozostałe 6km włócząc nogami, ale dziś paliwo jeszcze było. Możliwe, że wpływ na to miała też pogoda, było rześko, idealnie do biegania.

Mocny czwartek

Arena dzisiejszych zmagań

Są adizero, jest zabawa

Po środzie z interwałami przyszła pora na czwartek z rytmami. Wprawdzie nie powinno się robić dwóch mocnych treningów dzień po dniu, ale nie biegam aż tyle by być przemęczonym. Początkowo planowałem zrobić trening z Karolem, ale jemu pasował wieczór, a ja już miałem inne plany. Tak samo jak w zeszłym tygodniu na arenę zmagań wybrałem bieżnię w Białych Błotach. Zawsze robię treningi rano, ale tym razem wyruszyłem przed 14stą. I jak się później okazało była to całkiem niezła decyzja, gdyż rano słońce operowało dosyć mocno i było gorąco. Kiedy wybiegałem nie było już tak gorąco, słońce schowało się za chmurami i pojawił się wiatr. Dobiegnięcie do Białych Błót zajęło mi koło 25 minut i było całkiem niezłą rozgrzewką. Na miejscu ubrałem moje ulubione adizero, zrobiłem dwa delikatne kółka i odpaliłem trening w garminie. Oczywiście pierwszych parę powtórzeń poszło jak z płatka, żeby później męczyć się z następnymi... Nie powiem, kiedy w zeszłym tygodniu biegałem z Karolem, było trochę lżej. Ale nie narzekam, noga w miarę podawało, chociaż świeżości trochę brakowało. Tempa kręciłem po około 35 sekund, nie było jakiś drastycznych różnic między kolejnymi powtórzeniami. Chciałem zrobić 10 powtórzeń, ale niestety wczorajsza pizza i papryczki jalapenos po 8 powtórzeniu groźnie pogroziły palcem i wolałem nie ryzykować dodatkowych atrakcji, przebrałem buty i zawinąłem się do domu. Powrót o dziwo nie był jakiś ciężki, mimo że na bieżni się nie oszczędzałem. Ogólnie trening udany, na bieżni zgodnie z założeniami było mocno, rozgrzewka i schłodzenie także zgodnie z planem. Jak wracałem naszła mnie myśl, że jeszcze rok temu, gdy już też trochę biegałem, nie zrobiłbym 5km rozgrzewki, porządnego treningu i 5km schłodzenia. Widać efekty ciężko przepracowanej zimy:)

Środa..

Szału nie ma, ale tragedii też nie:)

I znowu środa. I znowu interwały. Ale po kolei. Wstałem, zacząłem śniadanie i wtedy uświadomiłem sobie, że jest środa, a jak środa to interwały... Trochę mi mina zrzedła, bo owszem, miałem ochotę pobiegać, ale niekoniecznie mocno. Tym bardziej, że po niedzielnym starcie w poniedziałek poszedłem biegać z założeniem, że to ma być tylko lekkie wybieganie. Owszem, było lekko i powoli, ale że zachciało mi się pobiegać po bulwarach i Wyspie, i z krótkiego rozbiegania zrobiło się 16km, czyli więcej niż w niedzielę.We wtorek nie biegałem, zrobiłem tylko parę brzuszków i ćwiczeń wzmacniających.
Wybiegłem koło 9.30. Pogoda dopisywała, nie było za gorąco, a słońce nie było zbyt męczące. Pierwszy kilometr zrobiłem jak zawsze rozgrzewkowo, a po nim wziąłem się do roboty. Pierwszy interwał zleciał nawet szybko, szkoda tylko że musiałem na chwilę zatrzymać się na przejściu przy Widoku, bo ruch był dzisiaj spory. No właśnie, to są niedogodności biegania w mieście, chyba powoli dojrzewam do momentu w którym interwały będę biegać na bieżni, bo czasem tracę kilka sekund na światłach lub na przejściu. Drugi interwał już taki lekki nie był, oddychało mi się trochę gorzej, a i metry mijały wolniej, ale nie poddałem się i walczyłem dalej. Po drugim przyszedł czas na trzeci i dalszą walkę z samym sobą, jak i wiatrem, który, jak na złość, wiał cały czas w twarz. Przed czwartym byłem już solidnie zmęczony, 2 minuty przez które odpoczywałem mijały strasznie szybko, a do tego próbowała mnie złapać kolka, na szczęście nieskutecznie. Nie dałem się i zrobiłem 4 i 5 interwał. Patrzę na czasy i widzę, że szału nie było, pierwsze 3 interwały nabiegałem w 3,23, 3,23 i 3,29, a ostatnie dwa w 3,34 i 3,36min. Dosyć spora rozbieżność między pierwszym a ostatnim, ale i tak nieźle, zakładając że Daniels przewiduje dla mnie tempo 3,30min/km. Te pięć interwałów dało mi się jednak we znaki i resztę treningu spędziłem bardziej na szuraniu niż bieganiu. Łącznie nabiegałem 14,4km w 1h03min. Trening za mną, teraz tydzień spokoju od interwałów:)

Przełajowa niedziela

Fot.MaratonyPolskie.pl

Na ostatni weekend maja przypadł I Bieg Przełajowy Doliną Noteci, bieg do którego specjalnie się nie przygotowywałem i którym kończę starty w maju. Początkowo nie planowałem startować w tych zawodach, ale w sumie dobrze, że wziąłem udział, zawsze to trochę więcej doświadczenia. Bieg zaczynał się o 11.30 w Występie, ale z domu wyjechaliśmy już o 9.30. Pogoda nie dopisywała, nie padało, ale jak dla mnie było zbyt chłodno - 9 stopni to temperatura ni to na długi rękaw, ni to na krótki. Przed 10.00 byliśmy w Nakle gdzie odebraliśmy bogaty pakiet startowy - koszulkę techniczną, izotoniki, bony na drożdżówkę i watę cukrową. 40 minut później siedzieliśmy już w autobusie, który zawiózł nas na start. Zaczęło się wypogadzać, zrezygnowałem więc z długiego rękawa, co jak się później okazało było dobrą decyzją. Za namową Damiana Piernikowskiego stanąłem blisko startu, co zresztą pokrywało się z moim planem odnośnie tych zawodów - tak samo jak w Łochowicach planowałem trzymać się czołówki tak długo, jak dam radę. O 11.30 ruszyliśmy do nierównej walki z trasą. Pierwszy kilometr biegło mi się dobrze, trzymałem się Grzegorza Maczyńskiego i Piernika, tempo też było niezłe - 3:32min/km. Przez drugi kilometr również trzymałem się tej dwójki, ale wiedziałem że na tej nawierzchni to tempo jest dla mnie za wysokie. I tak, po drugim kilometrze, który zrobiłem w tempie 3:44 min/km odpadłem od tej dwójki i zacząłem walkę z samym sobą. A wszystko dlatego, że od 3 kilometra zaczął się ok.600m podbieg... Dla mnie był on morderczy, jak wbiegłem na górę to bardziej truchtałem, niż biegłem. Ale i tak, czas który miałem na 5tym kilometrze był całkiem niezły - 19:33. Niestety, pierwsza część trasy dała mi się ostro we znaki i dalszy bieg był raczej walką ze sobą niż z dystansem. Do 10km trasa była dosyć pofalowana, ale później przeszła w asfaltową drogę i było już z górki. Mimo, że na początku biegłem w czołówce, od 3 km już tylko spadałem w klasyfikacji, by w końcu wylądować na 13 miejscu, 7 w swojej kategorii. Mój czas to 58:11min, a dystans który wybiegałem to 14,41km. No właśnie, trasa miała mieć 15km, dlatego na ostatnich metrach nawet nie finiszowałem, gdyż nie spodziewałem się mety tak szybko. Ogólne wrażenie pozytywne, organizacja ok, ale trasa jak dla mnie za ciężka...

Szybko, szybciej, środa

To mi się podoba:)

Jak w każdą środę zrobiłem dzisiaj mój ulubiony i zarazem najcięższy trening - interwały. Tym razem pogoda mi sprzyjała, nie było gorąco, wiał przyjemny chłodny wiatr, słońce wyszło dopiero gdy wracałem z domu. Po prawie kilometrze spokojnego biegu rozpocząłem pierwszy interwał. Tym razem zamierzałem go zrobić wolniej, bo zawsze był to mój najszybszy kilometr. Dodatkowo zamierzałem dzisiaj dobrze pracować rękoma i przyciągać pięty do pośladków, gdyż zauważyłem że szybcy biegacze tak właśnie robią. Pierwszy kilometr jak zwykle był najlżejszy, biegło mi się całkiem nieźle, chociaż trochę pobolewał mnie czworogłowy uda. Po dwuminutowej przerwie w truchcie przeszedłem do następnego szybkiego kilometra, który już taki przyjemny nie był. Oprócz pierwszego interwału, który zazwyczaj nie sprawia mi większych kłopotów, każdy kolejny interwał wygląda tak samo - przez pierwsze 500m energia mnie rozpiera, a potem zaczyna się nerwowe zerkanie na zegarek i powoli uciekające metry. Łącznie zrobiłem 5 interwałów, było ciężko(jak zwykle), ale satysfakcja jest. Łącznie z rozgrzewką i schłodzeniem po biegu przebiegłem dzisiaj 14,4km w 1h01min45s, czyli...zajęło mi to dokładnie sekundę mniej niż w zeszłym tygodniu. Aż nie chce mi się wierzyć, że mogłem pobiec dwa tak identyczne biegi. Zauważyłem to dopiero teraz, pisząc ten wpis, ale wcześniej, gdy zobaczyłem czasy jakie dzisiaj kręciłem też się zdziwiłem. Biegając interwały biegam kilometr szybko po czym mam dwuminutową przerwę. Ten szybki kilometr wg Danielsa powinienem biegać w 3:30min/km, a dzisiaj najwolniejszy przebiegłem w 3:27, a najszybszy w 3:16! Jest forma:)

Tym razem trochę wolniej

Finisz w Łochowicach

Po sobotnich zawodach w Łochowicach zdecydowałem, że zamiast wybiegania pobiegnę w niedziele na trening Z Biegiem Natury. Kilometrowo wyszedłem na tym nieźle, bo trasa od Magdy do Myślęcinka mierzyła około 5,5km, plus trening i powrót także biegnąc. Trening ok, pojawiło się parę znajomych twarzy, część, tak jak ja, startowała w sobotę w Łochowicach, część w Biegu Papiernika. Dowiedziałem się sporo nowych rzeczy, wiem już czemu złapał mnie skurcz w Łodzi na 35tym kilometrze. Myślałem, że bieganie na śródstopiu ma same plusy, ale taka właśnie technika powoduje że łydka jest ciągle napięta i kończy się skurczem... Wracając do treningu - fajna sprawa, można się sporo dowiedzieć, poznać osoby zakręcone na punkcie biegania i aktywnie spędzić niedzielne przedpołudnie.
Dzisiejszy trening poświęciłem na rozbieganie, początkowo planowałem zrobić 15km, ale skończyło się na 12. Nogi jednak były trochę zmęczone po sobocie i niedzieli, więc taki godzinny trening dobrze mi zrobił. Udało mi się biec równo tempem około 4,45 min/km utrzymując niskie tempo, średnio wyszło 154bpm.
W zeszłym tygodniu przebiegłem 66km, w porównaniu do moich przygotowań do maratonu jest to stosunkowo niewiele, ale przez liczne starty wypadło sporo treningów i wybiegań. W czerwcu postaram się biegać koło 80km tygodniowo, tym bardziej że nie przewiduję startów oprócz połówki w Unisławiu pod koniec miesiąca.

Kolejny bieg, kolejna życiówka:)

Od czasu maratonu w Łodzi prawie co tydzień mam jakiś start i szczerze powiedziawszy odpowiada mi to:) Do dzisiejszych zawodów podchodziłem trochę sceptycznie, bo mała impreza, bo krótki dystans... Jednak po fakcie muszę przyznać, że takie małe, gminne zawody jak II Łochowicki Bieg Przełajowy mają swój urok:) Ale do rzeczy. Gdy zobaczyłem listę, a na niej nazwiska Maczyński i Mika, to stwierdziłem, że raczej niczego nie uda mi się wygrać, więc nie będę biegł na maksa. Ale powiedziałem sobie, że w końcu nie zawalę startu i spróbuję przez 1-2km pobiec z czołówką. I rzeczywiście, przez 1,5km udało mi się biec w pierwszej czwórce, ale tempo jak dla mnie było za szybkie na panujące warunki. Biegło mi się dobrze, chociaż nie sądziłem że można tak szybko biegać po drogach gruntowych. Skończyłem na czwartym miejscu z całkiem sporą przewagą nad 5tym zawodnikiem, który wyprzedził mnie na 3cim kilometrze, ale niedługo potem osłabł. Zegarek pokazał 18min22s, ale wyłączyłem go jakieś 20m za metą, bo trasa nie miała dokładnie 5km. Zatem forma jest, szkoda że do czerwca nie będę miał szansy sprawdzić się w jakiś zawodach. Muszę oczywiście pochwalić tatę i Karola, którzy dali z siebie wszystko:) Ale na tym nie koniec biegania na dzisiaj, bo miałem przed sobą jeszcze sztafetę rodzinną w której miałem pobiec z siostrą Mileną. Dystans nie był długi, bo było to okrążenie o długości ok.500(jak się później okazało było to prawie 700m), ja miałem biec pierwszy, później Młoda. Na starcie tłok, każdy rodzic chciał wykręcić jak najlepszy czas, więc walka na łokcie na starcie była doprawdy emocjonująca. Ku mojemu zdziwieniu, dopiero po 300m wyrobiłem jakąś sensowną przewagę, okrążenie zrobiłem w tempie 2,52min/km. Młoda nie zawiodła i zajęliśmy zaszczytne drugie miejsce.  Zawody uważam za udane, organizacja i trasa na plus, mój występ także.
A na koniec tego udanego dnia Zawisza wygrał z Kolejarzem 2-0:)

Czwartek w rytmie...rytmów

Już od paru dni wybierałem się na bieżnie w Białych Błotach, żeby zrobić jakiś szybki trening i kiedy w końcu się tam wybrałem i...natrafiłem na zawody gimnazjalistów. Mówi się trudno, ale trening trzeba zrobić. Początkowo planowałem zrobić fartlek w stylu kenijskim opisany w książce Adharananda Finna "Dogonić Kenijczyków", zatem 1min szybko/1min wolno, 25 powtórzeń. Doszedłem jednak do wniosku, że Kenijczykiem mimo wszystko nie jestem, więc zmodyfikowałem plan do 1min szybko/2min wolno, 12 powtórzeń. Niestety, nie uwzględniłem wczorajszych interwałów i kenijskich temperatur panujących w Bydgoszczy. Pierwsze powtórzenie udało mi się wykonać w planowanym wymiarze, ale następne skróciłem do 30sek/2min. Razem z rozgrzewką, którą był dobieg do stadionu w Białych Błotach, i ze schłodeniem zrobiłem łącznie 14,3km w 1h06min w tempie 4,38min/km, czyli tak jak biegam zwykle. Do rytmów jeszcze wrócę, ale postaram się zrobić ten trening na większej świeżości.

Bydgoszcz - gdzie biegać?

Wyspa Młyńska

Jakiś czas temu na uczelni ktoś zadał mi to pytanie i bez chwili zastanowienia odpowiedziałem, że pod tym względem Bydgoszcz jest świetnie położona. Dlaczego? Wystarczy włączyć Google Maps i wszystko staje się jasne. Niezależnie, czy mieszkasz na Błoniu czy na Gdańskiej, wystarczy parę minut biegu i i możesz pooddychać świeżym powietrzem w lesie. Jeśli jednak nie masz ochoty biegać w lesie, a bieganie ulicami Ci nie odpowiada, możesz zawsze wybrać się do któregoś z parków. Tu na szczególną uwagę zasługuje Pętla Maratońska nad Kanałem Bydgoskim rozciągająca się od Bronikowskiego do Wrocławskiej. Pętla ma 4,2 km i co jakiś czas organizowany jest na niej dwumaraton. Do tego śpiew ptaków i czyste powietrze, czego chcieć więcej? Na uwagę zasługuje oczywiście Myślęcinek, "zielone płuca" Bydgoszczy. To właśnie tam odbywały się w tym roku mistrzostwa świata w biegach przełajowych, to właśnie tam dziesiątki Bydgoszczan spędzają czas biegając. W tym momencie muszę wspomnieć o dwóch akcjach biegowych, które co weekend gromadzą  biegaczy amatorów. W każdą sobotę rano na Zawiszy na bocznym stadionie organizowany jest trening w ramach akcji Biegam Bo Lubię, natomiast w niedzielę, w Myślęcinku, odbywają się treningi z Biegiem Natury. Jeśli jednak ktoś lubi biegać po mieście, to też nie jest skazany na nudę -  bieganie bulwarami wzdłuż Brdy czy po Wyspie Młyńskiej to na pewno przyjemnie spędzony czas. Chciałbym zwrócić też uwagę na jeden mały szczegół - jako że Bydgoszcz jest położona na dwóch "tarasach", dysponuje całkiem sporą ilością podbiegów:) Na szczególną uwagę zasługują tu Szubińska, Kujawska, Ujejskiego, Planu 6-letniego. Mieszkam na górnym tarasie, ale sporo biegam na dolnym, więc sporą część treningów kończę podbiegiem, mając dodatkowy trening siły biegowej:)

A teraz parę słów o dzisiejszym treningu. Środa jest dniem, kiedy biegam interwały i tak było i dzisiaj. Po kilometrze rozgrzewki w delikatnym tempie przeszedłem do tego, co tygryski lubią najbardziej..:) Interwały w moim wykonaniu to kilometr w tempie 3,30min/km i dwie minuty odpoczynku w truchcie. Łącznie wykonuję 5 takich powtórzeń i robię jeszcze parę kilometrów żeby odpocząć i .. wrócić do domu;p

Na dobry początek.

Witajcie,
Tak samo jak w bieganiu, od czegoś trzeba zacząć..
Nazywam się Maciej Meyer i biegam od listopada 2011 roku. Trochę wody od tego czasu w Wiśle już upłynęło, nabiłem parę tysięcy kilometrów, a mnie wciąż mało:) Biegać chciałem od zawsze, ale zazwyczaj kończyło się na 15-sto minutowej przebieżce do lasu, po której wracałem zdyszany i nawet nie chciałem słyszeć o kolejnym wyjściu na bieganie. Po paru takich próbach w końcu w lisopadzie 2011 złapałem bakcyla, i się zaczęło..:) Na tym blogu chciałbym podzielić się z Wami moimi spostrzeżeniami odnośnie treningów, zawodów i podzielić się tym, czego się przez te prawie 2 lata nauczyłem.